slang gezien!

Toen ik vanochtend het kerkepaadje naar het station op liep, glibberde er opeens een slangetje voor mijn voeten het paadje over en het struikgewas in!!! Even opgezocht wat het was en waarschijnlijk een ringslangetje. Ik heb even een foto van internet geplukt als voorbeeld. De slang die ik zag was ongeveer 50cm lang. Jammer dat ik de camera niet in aanslag had! 

nieuwsgierig kalfje

Lekker beschermd achter moeders.... maar toch nieuwsgierig!

wie sjoen os limburg is

geluksmoment: op zondagmorgen om 06.15 bovenop stuk tussen Sous- en Keutenberg staan en genieten van het laatste stukje zonsopgang.... *m

onze dassenburcht

Midden in een klein bosje ligt “onze” dassenburcht. Wij zeggen dat hij van ons is omdat wij er al jaren op een rij heel wat avonden achter een boom gestaan hebben. Vol verwachting of de dassen ook te voorschijn wilden komen.

Dit jaar is er weer volop leven in onze dassenburcht. Al in april kwamen er op een heldere avond vier jonge dasjes te voorschijn. Duidelijk erg verschillend van grootte. Het is steeds weer erg vertederend te zien hoe zorgzaam pa en ma das met hun jonkies omgaan. Trouwens in deze burcht zit ook nog een derde volwassen das. Ik noem hem opa, want het lijkt mij duidelijk een ouder mannetje.

Een paar weken geleden stonden er op een avond opeens twee jonge Amsterdamse biologen op het pad bij “onze” dassenburcht. Ze hadden nog nooit dassen gezien en hoopten ze deze avond voor de camera te krijgen. Het werd voor hen een unieke avond. De hele dassenfamilie kwam al heel vroeg te voorschijn en bleef meer dan een half uur op de burcht spelen en rondsnuffelen. De jonkies kwamen zelfs tot op maar twee meter van ons vandaan!

Er kon gewoon met flits (!) gefotografeerd worden. Onze dassen keken wel, maar trokken zich verder niets van ons aan, terwijl ze anders vaak zo schrikachtig zijn. Deze echt bijzondere foto’s zijn terug te zien op www.joven.nl onder het kopje Limburg. De hierbij geplaatste foto's zijn ook van Yaco Joven.

Afgelopen week waren onze Amsterdamse biologen weer in het Zuidlimburgse. Nu met een groep van wel 20 man op “veldexcursie” De andere deelnemers wilden ook wel eens een das zien en daarom zijn ze een paar avonden op rij met groepjes bij “onze” burcht gaan kijken. Bijna alle avonden mét succes. Behalve de woensdagavond. Toen waren ze me wel 11 man. Natuurlijk een veel te grote groep, veel te veel onrust in het bos.

Onze dassen hebben zich die avond natuurlijk niet laten zien. *h

uitzicht schin

Uitzicht op Schin op Geul, met links de kerk en het station. Middenachter zie je nog Ransdaal liggen met rechts van het dorp de rechthoekige kerktoren. *m

slakken

Na enkele forse regenbuien afgelopen weekend kwamen we tijdens een wandeling tientallen, of misschien wel honderden slakken tegen. Slakken zijn gevoelig voor uitdroging en voelen zich dus het lekkerst in een vochtige omgeving. Meestal zie je ze dus na een bui, bovendien zijn ze meer nachtactief omdat ze daarmee ook zonlicht en warmte vermijden.

Deze naaktslakken zijn “gewone wegslakken” ze kunnen van kleur variëren van oranje en knalrood tot bruin, groengrijs en zwart. Ze zijn meestal ongeveer 10 tot 15 cm lang.

Ook de wijngaardslak hebben we veel gezien, hij is in ons land redelijk zeldzaam en komt naast Zuid Limburg enkel voor in bosgebieden bij oude landgoederen in de Hollandse duinstreek en verder in bosschages rond oude kloosters en landgoederen in Friesland en Groningen. Hier in Zuid Limburg voelt hij zich goed thuis omdat hij van kalkrijke gebieden houdt met niet teveel vegetatie. Je ziet ze dus veel in bermen van weilanden, langs bosranden en ook wel in tuinen. De wijngaardslak kan tot 12 cm lang worden en is vooral bekend doordat hij wordt beschouwd als delicatesse in met name de Franse keuken.

In Nederland is hij beschermd en mag dus niet verzameld worden, dit geldt ook voor de (lege) slakkenhuisjes! In de Middeleeuwen werd de wijngaardslak vooral door monniken op grote schaal gekweekt, aangezien slakken werden toegestaan als voedsel tijdens de vastentijd. Het slakkenvlees werd niet tot vlees noch vis gerekend en werd toen dus voluit gegeten worden. Persoonlijk zie ik ze liever in een berm dan op mijn bord! *m

op dassentocht

Gisteravond gingen we op dassentocht. In de omgeving liggen verschillende dassenburchten, dus als je een beetje bekend bent hier en je hebt geluk, dan kun je in de schemering naar dassen gaan kijken. In de burcht waar wij regelmatig gaan kijken, woont op het moment een groot gezin; opa, pa en ma en 4 kinderen. Later schrijven we hier vast nog meer over.

Maar nu even terug naar gisteravond; ik was op jacht naar een foto! De avond begon goed; eerst kwamen opa das en pa das uit de burcht. Ze keken een beetje rond en gingen al snel weg opzoek naar eten. Ze zaten wat ver weg dus... geen foto.

Even later hoorden we flink wat gegrom; kwam dit nou uit de dassenburcht.. en toen zoef zoef.. twee hazen die elkaar achternazaten kwamen door het bos gesneld en zaten elkaar met veel gegrom flink in de haren. Leuk om mee te maken, maar veel te snel, dus.. geen foto.

Na ongeveer 15 minuten kwamen ma das en de kids naar buiten, heel leuk om te zien, de kleine dasjes worden snel groot. Maar ze gingen al snel net achter een heuvel zitten spelen en kroelen met elkaar. Toch maar heel voorzichtig wat dichterbij sluipen dan. Ja.. en toen had ik prachtig zicht, ze zaten dichtbij, op 3 meter afstand. Camera aanzetten en voorzichtig proberen een foto te nemen, zonder de dassen teveel te storen. Maar inmiddels was het te donker, en de camera kon het gebrek aan licht niet aan... ik kon door het venstertje precies 3 dassenkopjes zien die mij nieuwsgierig aan keken, maar de camera kon geen foto maken... aaaaaahhh! Frustratie!

Dus, dit is het beste wat ik heb, zie je de dassen... nee, ze zitten er echt; het zijn die wazige grijze vlekken met lichtpuntjes in de ogen....

Tja, jammer dus, maar voor ons toch een leuke avond want de hele familie das gezien, 2 vechtende hazen gezien én op de terugweg nog een marter.

schin

uitzicht op schin vanaf station; links de kerk en op achtergrond rechts van kerk de Sousberg *m

krabspinnetjes

In de afgelopen week ben ik steeds even bij de gele krabspinnetjes in de witte petunia's gaan kijken. En jawel; na precies 6 dagen zijn ze helemaal wit gekleurd. Erg leuk om te zien.

Het zijn trouwens geduchte jagers, want ik heb ze al met veel bijen in de kaken zien zitten. Hierdoor worden de spinnen ook steeds groter. Toch nog eens even opzoeken wanneer ze zich voortplanten, want als ze nou nog groter worden, wordt ik bang dat er misschien 100 kleine spinnetjes in zitten die er op een dag eruit komen en de rest van de tuin overnemen... *m

jonge appeltjes

Prachtige gouden gloed over de appelboomgaard aan de Luijtenweg. Het is lente dus alles in de natuur en gecultiveerde natuur staat aan het begin van het groeiproces. Deze knoppen beginnen al op kleine appeltjes te lijken. *m

jonge mais

Nu kan ik het nog wel erg waarderen. Zo’n veld met die strakke rijtjes jonge mais. Dat strakke lijnenspel heeft wel iets. Maar zo’n jong maisveld groeit helaas door. Nou ja helaas, de boer zal dat met genoegen zien gebeuren. Maar ik vind zo’n meestal nogal uitgestrekt maisveld verschrikkelijk. Niet alleen omdat het zo’n eentonig beeld vormt. Nee, het belemmert vooral het uitzicht naar alle kanten. Waar je eerst kunt genieten van schitterende vergezichten wordt je wereld plotseling een stuk kleiner door zo’n maisveld. Je kunt er ook niet overheen kijken. Een golvend tarweveld is misschien wel net zo eentonig, maar doordat je eroverheen kun kijken blijft de horizon vrij en zie je hoe de wind voor machtig mooie golven zorgt. Dus geef mij op onze hoogvlaktes a.u.b. geen maisvelden. Ik heb trouwens het idee dat het er de laatste jaren ook wel weer wat minder worden. Mooi zo.

Eerlijkheidshalve moet ik nu echter ook meteen toegeven dat ik vorig jaar toch wel een paar keer enorm genoten heb van zo’n maisveld. Maar dat kwam omdat ik een jonge das betrapte die een meter in zo’n veld dacht ongestoord te kunnen peuzelen aan die heerlijke maiskolven. Dassen brengen vooral aan de rand van een maisveld soms behoorlijk wat schade aan. Zal de boer niet blij mee zijn. Maar voor mij kunnen dassen eigenlijk niks verkeerds doen en al zeker niet in die verfoeide mais ! *h

doorkijkje

doorkijkje vanuit holle weg bij langzaam ondergaande zon *m

zwerf hout

Gisteravond lekker gewandeld door het Schinse landschap. De regen van woensdag had zijn sporen nagelaten. Geen modder, de paden waren gelukkig weer goed opgedroogd maar in het holle weggetje lagen overal kleine ophopingen van takjes, stukjes bast etc. meegesleurd door de waterstromen en achtergelaten op een rustig stukje. Zo kun je op kleine schaal zien wat een kracht water heeft of misschien is er wel een mini-modderstroom ontstaan. Om die vast te leggen was ik dus te laat, maar zie hier alle sporen van zwerf hout bij elkaar. *m

holle weg

Holle wegen zijn zo kenmerkend voor ons zuid-Limburgse landschap. Een van de mooiste dat ik ken, is maar een klein, heel smal hol weggetje. Een beetje verstopt, veel wandelaars lopen er zo aan voorbij. En misschien is dat maar goed ook, want zo blijft het Kleine Grachtje, iets speciaals.
Nu is het nog goed begaanbaar, maar het groeit langzaam dicht. Op een morgen ontdek je dan opeens dat er rigoureus gemaaid is. Natuurlijk nodig zodat iedereen er ook doorheen kan lopen, maar toch denk ik dan steeds: jammer.
Bij de kleine dassenburcht halverwege het holle weggetje is het dit jaar erg rustig.
Hij is wel zichtbaar bewoond, maar er zijn geen jonge dasjes. Misschien volgend jaar weer wel.

Vlakbij die dassenburcht woont ook een paartje bosuilen. Als je in de schemering door dit paadje loopt en opeens scheert er zo’n uil over je hoofd dan schrik je wel even. Enkele weken geleden werd ons uilenpaar op klaarlichte dag lastig gevallen door een drietal zwarte kraaien. Met heel veel herrie werd er gevochten. De kraaien gingen ontzettend te keer. Eén uil wist snel te vluchten, maar toen kreeg de ander de volle laag. Ik was al geen liefhebber van zwarte kraaien, maar nu al helemaal niet meer. *h

krabspinnetjes

Dit weekend in de ban geweest van spinnetjes; in huis vind ik ze vreselijk, maar als ze buiten zitten en niet te groot zijn, zijn ze wel interessant. Vooral deze die ik vlakbij elkaar in één van de rozenstruikjes zag zitten. Wat een aparte bouw met die grote voorpoten.

Toch maar even opgezocht en het zijn krabspinnen; deze naam danken ze aan de eerste paar poten die groter zijn en zijdelings uitgestoken worden zoals krabben doen. Dit kun je op de foto’s duidelijk zien. Ze maken geen web maar wel een soort rag om zich aan een bloem te verankeren en ze eten inderdaad insecten.

De meest voorkomende soort in Nederland en België is de gewone kameleonspin (Misumena vatia). Het mannetje heeft een bruine kleur en heeft een lichaamslengte ongeveer 5 mm. Het vrouwtje kan van kleur wisselen tussen wit en geel voor en heeft een lichaamslengte ongeveer 10 mm. Het mannetje is bruin van kleur met een tekening en is de helft van de grote van het vrouwtje.

Ik heb dus eerst een wit vrouwtje en een mannetje samen gevonden.. wie weet wat die van plan waren als ik ze niet had gestoord! De mannetjes draven blijkbaar van bloem tot bloem op zoek naar de veel grotere vrouwtjes. Als hij zijn vrouwtje heeft gevonden, klimt hij over haar hoofd naar de onderkant, en bevrucht haar.

De volgende dag vond ik deze twee gele varianten in de petunia’s die aan 2 bijen aan het peuzelen waren.

Het vrouwtje neemt in principe de kleur van de bloem aan waarin ze zit. Dankzij deze camouflage kunnen ze hun prooi verrassen. De prooien zijn bloembezoekende insecten, Met een snelle beet en de injectie van een voor insecten snelwerkend gif (ongevaarlijk voor de mens) wordt de prooi, vaak groter dan de spin zelf, gedood en vervolgens leeggezogen. Ze kunnen van kleur veranderen tussen geel en witachtig, de kleurverandering van wit naar geel duurt 10 tot 25 dagen en van geel naar wit 6 dagen.

De twee gele spinnen die ik heb gefotografeerd zijn dus vrouwtjes en ik ben heel benieuwd of ze in de witte petunia’s blijven zitten en of ze dan dus in de komende 6 dagen langzaam naar wit verkleuren. *m

bont bladerdek

Dit bont gekleurde bladerdek heb ik op het pad tussen kasteel Schaloen en Valkenburg gefotografeerd. Het doet bijna herfstachtig aan door de rood-bruine bladeren van de rode beuk. De rode beuk (of purpere beuk zoals hij ookwel wordt genoemd) houdt van kalkachtige grond, dus het is geen wonder dat hij hier op de mergelgrond zo goed gedijt. *m

Schin op Geul

De naam Schin is waarschijnlijk een afleiding van een Germaanse waternaam Schin dat “helder water” betekent en deze naam zou toen aan de Geul gegeven zijn. Het dorp is ontstaan bij een doorwaadbare plaats in de Geul. Naar het schijnt wordt Schin op Geul al vermeld in schenkingsoorkonden in de jaren 847 en 968, hiermee zou Schin op Geul de oudst met name genoemde plek in de gemeente Valkenburg zijn.

Wij wonen hier nu zo’n 5 jaar en genieten enorm van de natuur hier. Als we de straat uitlopen, lopen we zo het mooie afwisselende heuvellandschap in. Graag nemen we je met dit blog mee naar alle mooie dingen die we tegen komen.
Ik schrijf dit blog samen met mijn vader, we schrijven allebei in de ik-vorm, als er achter de text *h staat, dan is de text van mijn vader, staat er *m dan is de text van mij. Veel lees- en kijkplezier.  *m
copyright: alle op dit blog gepubliceerde foto's zijn mijn intellectueel eigendom en mogen zonder toestemming niet elders gebruikt worden.