holle weg

Holle wegen zijn zo kenmerkend voor ons zuid-Limburgse landschap. Een van de mooiste dat ik ken, is maar een klein, heel smal hol weggetje. Een beetje verstopt, veel wandelaars lopen er zo aan voorbij. En misschien is dat maar goed ook, want zo blijft het Kleine Grachtje, iets speciaals.
Nu is het nog goed begaanbaar, maar het groeit langzaam dicht. Op een morgen ontdek je dan opeens dat er rigoureus gemaaid is. Natuurlijk nodig zodat iedereen er ook doorheen kan lopen, maar toch denk ik dan steeds: jammer.
Bij de kleine dassenburcht halverwege het holle weggetje is het dit jaar erg rustig.
Hij is wel zichtbaar bewoond, maar er zijn geen jonge dasjes. Misschien volgend jaar weer wel.

Vlakbij die dassenburcht woont ook een paartje bosuilen. Als je in de schemering door dit paadje loopt en opeens scheert er zo’n uil over je hoofd dan schrik je wel even. Enkele weken geleden werd ons uilenpaar op klaarlichte dag lastig gevallen door een drietal zwarte kraaien. Met heel veel herrie werd er gevochten. De kraaien gingen ontzettend te keer. Eén uil wist snel te vluchten, maar toen kreeg de ander de volle laag. Ik was al geen liefhebber van zwarte kraaien, maar nu al helemaal niet meer. *h